กระดานแบ่งปัน (มิถุนายน – กันยายน ๒๕๖๕)

สภาวธรรม
เรื่อง ยินดีเมื่อดีไม่เกิด
พ่อบ้านบอกว่าจะเอาสมุนไพรไปให้เพื่อน เราก็ถามว่าเป็นอะไรเหรอ ท่านว่าเป็นตัวดีทอกเอาพิษจากการฉีดวัคซีนออก เราก็แนะนำที่บ้านเราก็มีปืนนกไส้ หรือดาวดอย แต่พ่อบ้านส่ายหัวทำหน้าไม่เชื่อ ไม่ดี ไม่เพียงพอ ที่จะแก้ไขได้ ไม่ชอบใจที่พ่อบ้านไม่ใ้ช้สิ่งที่เรามี ประหยัดเรียบง่าย หาได้ง่ายใกล้ตัวมาใช้

เห็นใจเราไม่พอใจ เห็นกิเลสความยึดมั่นถือมั่นในใจเราอยากให้เขาเอาดีอย่างที่ใจเราหมาย จึงได้พิจารณาว่า มันเป็นฐานอาศัยของเขา เขาจะทำอะไรหรือเชื่ออะไรก็เป็นไปตามวิบากดีร้ายของเขา เราไม่ใช่สัตบุรุษของเขา เราสอนเขาหรือบอกเขาไม่ได้ ก็ให้เขาเป็นอย่างที่เขาเป็น แต่เราต้องล้างใจของเราที่มีกิเลส ใจที่ไม่ยินดี เมื่อดีที่เรามุ่งหมายให้เกิดไม่เกิด เราต้องเข้าใจวิบากกรรมของเราและคนที่เกี่ยวข้อง

ยินดีที่เห็นกิเลสที่อยู่ในใจ ถ้าเขาเห็นดีกับเราทำอย่างที่ใจเราหมายเราคงไม่เห็นกิเลสที่ยังมีอยู่ในใจเรา ใจอยากได้ดีที่ไม่ใช่กุศลของเราและคนที่เกี่ยวข้อง คิดถึงคำสอนของอาจารย์หมอเขียว ดร.ใจเพชร กล้าจน ที่ว่า เมื่อเรามุ่งหมายให้เกิดดีและปราถนาให้ดีเกิด แต่เมื่อดีไม่เกิดดังใจเราหมาย เรากล้าหยุดอยากได้ดีนั้น และยินดีได้แม้ดีไม่เกิด พอใจเมื่อได้ทำให้ดีที่สุดแล้ว (เราได้บอกเขาแล้ว เขาจะเอาหรือไม่เอาก็ได้)

ยินดีได้ใช้วิบาก ครั้งหนึ่งเราก็ไม่เชื่อสิ่งที่ประหยัดเรียบง่ายอย่างนี้แหละ มีคนดีแนะนำให้ก็ไม่เอา เพราะไม่รู้

เรื่อง ทำดีเต็มที่แล้ววาง
มีโอกาสได้พูดคุยกับน้อง ๆ ซึ่งเราเห็นเป็นโอกาสแบ่งปันสัมมาทิฏฐิกับน้อง ๆ โดยเฉพาะ น้องชายในนั้นการทำอาชีพที่ยังอบายมุขอยู่มาก ได้คิดทบทวนว่าเราจะเมตตาน้องเราพูดด้วยความปราถนาดี จึงได้ออกปากพูดออกไปว่า ถ้าพออยู่ได้ก็ให้หยุดเถอะอาชีพที่ทำอยู่ หาทางออกมาเถอะนะ ไม่ได้บอกว่าจะต้องเลิกเลยหรอกนะ แต่อยากให้รู้ว่าอาชีพที่เราทำอยู่เป็นอาชีพที่ชาวพุทธไม่ควรทำ น้องชายตวาดใส่เรา ไม่ได้เสียใจที่ตัวตัวเองโดนตวาด แต่รู้สึกยินดีที่อย่างน้อยเขาได้ข้อมูลที่ถูกต้อง ส่วนเขาจะทำตามหรือเปล่าเราไปกำหนดหมายไม่ได้ เพราะตัวเองเชื่อชัดเรื่องกรรม ว่าเราหรือใครได้รับอะไรก็เราทำมาส่งเสริมมาทั้งนั้น เราพูดออกไปด้วยความเมตตา ให้ข้อมูลที่ถูกต้อง และยินดีที่ได้ทำสิ่งที่ดี และไม่ได้ยึดมั่นถือมั่นว่าดีต้องเกิดดังใจหมาย ถ้าเป็นกุศลของเราและน้อง น้องก็จะรับได้และเข้าใจ และก็เป็นวิบากดีของเขาเอง แต่ถ้าน้องรับไม่ได้ ก็เป็นวิบากร้ายเป็นอกุศลของน้องเอง เราได้วางใจให้เป็นไปตาวิบากดีร้ายของแต่ละชีวิต ยินดีเมื่อได้ทำดีที่สุดแล้ว

ดังบททบทวนธรรม ข้อที่18 เราทำดีด้วยการช่วยไม่ให้คนอื่นทำผิดได้ก็ช่วยแล้ววาง ให้เป็นไปตามวิบากดีของเขา ช่วยไม่ได้ก็วาง ให้เป็นไปตามวิบากร้ายของเขา เมื่อเขาเห็นทุกข์จนเกินทนจึงจะเห็นธรรม แล้วจะปฏิบัติธรรมสู่ความพ้นทุกข์

เรื่อง ใส่บาตรเรื่องเพ่งโทษผู้อื่น
วันนี้ตอนเช้าได้เข้าโรงเรียนของหนู ได้มีท่านสมณะมาในห้องเรียนด้วย เราก็เลยมีโอกาสได้ใส่บาตรคือเรื่องความเพ่งโทษถือสาผู้อื่น โดยเฉพาะพ่อบ้านที่เราต้องอยู่ด้วยกัน เราจะอยู่อย่างไรให้มีความสุขไม่เบียดเบียนซึ่งกันและกัน ถ้าเขามีข้อด้อยที่เราไม่ชอบใจอยู่บ้างก็ควรให้อภัยกัน เพราะไม่มีใครอยากพลาด อยากพร่อง แต่ที่ยังพลาดยังพร่องเพราะเขาไม่รู้ เราเองก็เคยพลาดเคยพร่องมาเหมือนกัน ทุกคนก็ล้วนเกิดมามีกิเลสของตนเอง เราก็มีกิเลสของเรา เราก็มาจัดการกับกิเลสของเราดีกว่า ทำนาในคือใจที่ไร้ทุกข์ ใจที่เบิกบานยินดี ตั้งใจขอฝึกเป็นคนอ่อนน้อมถ่อมตนเป็นคนรับใช้ ท่านสมณะฟ้าไทได้ให้สัมมาทิฏฐิว่า สตรียิ่งใหญ่เพราะทำตัวให้เล็ก(ลดอัตตาของเรา)เป็นคนอ่อนน้อมถ่อมตน เป็นคนรับใช้ ธรรมดาคนอ่อนแอชอบเบ่งอยากเป็นใหญ่(อัตตาโด)เป็นคนพาล อ่อนแอ อยากเอาชนะ ส่วนคนที่แข็งแรงจะเป็นคนที่อ่อนน้อม เป็นคนยอมให้คนด่า ให้คนว่าได้

เรื่อง ไม่ได้ดังใจ
ไปเยี่ยมพ่อปู่แม่ย่า และนั่งคุยกันทั่ว ๆ ไป แม่ย่าเพิ่งไปหาหมอมาเป็นมะเร็งที่ปาก พ่อปู่สบายดีตามอัตภาพ ท่านก็ถามข่าวคราวถึงพ่อแม่ที่เมืองไทย ซึ่งคุณแม่ก็เพิ่งไปพบหมอเพื่อที่จะผ่าตัดก้อนเนื้อที่ก้น ขณะนั่งคุยกันก็มีกิเลสเกิดอยากกลับเมืองไทยว่าไปดูแลพ่อแม่ที่เมืองไทย และกิเลสบอกว่าเราน่าจะมีประโยชน์กว่าการอยู่ที่ออสเตรเลีย เพราะมีที่ทางที่จะทำกสิกรรมได้ ทำกสิกรรมไปดูแลพ่อแม่ไปด้วยน่าจะดีนะ คิดว่าเราอยู่เมืองไทยเราน่าจะมีประโยชน์กว่าอยู่ที่ออสเตรเลีย แล้วใจมันก็หมอง ๆ เพราะมันรู้ว่าไม่ใช่เวลา ก็เลยสวนกิเลสไปว่าอยู่ไหนก็ไม่มีประโยชน์ถ้ามีกิเลส เหมือนหมาขี้เรื้อน อยู่ที่ไหนก็คัน มันก็เปลี่ยนที่ไปทุกที่แต่ก็ยังคันแล้วมันก็โทษสถานที่

ได้พิจารณาเห็นความอยากได้ดังใจหมายเป็นทุกข์ ใจเศร้าหมองไม่เบิกบาน มันเริ่มเพ่งโทษจะเอาจากดีจากผู้อื่น มันชวนพ่อบ้านว่าเราไปอยู่เมืองไทยกันเถอะ ทั้ง ๆ ที่มันรู้ความจริงว่าพ่อบ้านไม่อยากไปอยู่เมืองไทย มันจึงเห็นความไม่ได้ดังใจของตัวเอง จึงได้เปิดเผยกับหมู่กลุ่มค่ะ พอเปิดเผยกับหมู่กลุ่มแล้วปัญญาเกิด มันยังไม่ใข่กุศลของเรา มันยังเป็นเวลาที่เรายังชดใช้อยู่ เพราะประมาณแล้วมันฝืดฝืนเกินแสดงว่าไม่ใช่เวลา จึงได้คลายความยึดมั่นถือมั่นที่จะเอาดีดังใจเราหมายลง ใจมันยอมรับความจริงว่ายังไม่ใช่เวลาที่จะได้กลับเมืองไทย ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนเราก็ควรจะอยู่ด้วยความยินดีใจไร้ทุกข์ ก็จะดีกว่าอยู่แบบทุกข์ ๆ เป็นการเบียดเบียนตนเองและผู้อื่น จึงได้สำนึกผิด สารภาพผิด ตั้งใจหยุดสิ่งที่ไม่ดีอันนั้น
ใจที่มันยังโง่อยู่ก็พร้อมที่จะคิดโง่ ๆ พ่อครูบอกว่าใจอย่างนี้อย่าให้มันอยู่กับเรานาน แตะมันออกไปไกล ๆ แต่พอวิบากเข้ามันก็ยังไม่ทันกิเลสอยู่ เพราะเรายังมีตัวตนของกิเลส เราควรยินดีที่ได้เห็นกิเลส เหตุการณ์นี้สอนเราให้รู้ว่าเราประมาทไม่ได้ เราต้องสำรวมอินทรีย์ของเรา ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ เวลามีผัสสะมากระทบ ใจที่ชอบชัง โลภ โกรธ หลง อยากได้ดังใจหมาย ใจที่ยึดดีถือดี หลงดี เราต้องฝึกวางความยึดมั่นถือมั่นในใจเรา ไม่อยากได้ดีที่เป็นไปไม่ได้ ไม่ใช่ของเราเลิกทำตัวเป็นขโมยเสียที

เรื่อง อานิสงค์ของการเปิดเผยกิเลสกับหมู่กลุ่ม
จากคราวที่แล้วได้ไปตลาดนัดกับพ่อบ้าน แล้วได้เห็นกิเลสตัวชิงชังผู้อื่น แพ้กิเลสยับเยินจึงเอาเข้าหมู่มิตรดี มีท่านสมณะ คุรุและพี่น้องได้ให้ปัญญา ได้กลับมาพิจารณาทบทวนพบว่าเราตั้งจิตไว้ผิด เมื่อครั้งที่ได้พบสัตบุรุษหมู่มิตรดีใหม่ ๆ นั้นเรารู้สึกเสียดายที่เรามาแต่งงานและมีสัมภาระวิบากที่ต้องรับผิดชอบ โดยมีความคิดว่าถ้าเรากำจัดสัมภาระวิบากนี้ได้เราจะเป็นอิสระ
กิเลสมันพาให้คิดโง่ ๆ ว่าถ้าพ่อบ้านมีความผิดเยอะ ๆ เราก็จะพ้นจากพันธนาการนี้ ตั้งแต่นั้นเรื่อยมาก็จ้องจับผิดพ่อบ้าน เพ่งโทษถือสา เมื่อทำอย่างนี้แต่ละครั้งพบว่าคนที่ทุกข์ก็คือเราเอง ทุกข์เพราะเราเล็งเป้าผิด พ่อบ้านเป็นเป้าเคลื่อน ไม่เที่ยง ไม่นิ่ง ควบคุมไม่ได้ เราจึงทุกข์เพราะมันไม่ได้ดังใจ
พิจารณาว่าความอยากได้สุขสมใจอยากมันเป็นสุขลวง สุขที่ไม่มีจริงไม่เที่ยง มันเป็นทุกข์ ไม่มีตัวตน เราคิดจะไปเอาดีจากผู้อื่นผิดศีล เบียดเบียนผู้อื่น เป็นขโมย พูดจาโกหก อยากได้มาก ๆ ก็ทำชั่วได้ทุกเรื่อง
เชื่อชัดเรื่องวิบากกรรม เราอยากได้ดีเราต้องทำดีที่เรา เพราะไม่มีใครทำดีทำร้ายให้เราได้นอกจากตัวเราเอง คนอื่นที่เขาทำดีหรือไม่ดีก็เป็นดีหรือไม่ดีของเขาเอง
อาจารย์หมอเขียว ดร.ใจเพชร กล้าจน สอนว่าการตัดญาติคือการตัดการเอาจากญาติ ไม่ใช่การตัดความรับผิดชอบ เราอยากตัดพ่อบ้าน เราต้องตัดการเอาจากเขา การเพ่งโทษถือสาคือการเอาดีจากเขา มันเป็นการก่อวิบากใหม่ไม่มีวันสิ้นสุด เราควรทำดีให้มาก ๆ ได้สารภาพผิดกับพ่อบ้าน ขอโทษ ขออโหสิกรรม และตั้งจิตหยุดสิ่งที่ไม่ดีอันนั้นคือยินดียอมชดใช้วิบากกรรมของเรา ไม่เร่งผล ไม่กังวล ทำดีเรื่อยไปใจเย็นข้ามชาติ หมดเมื่อไหร่ก็เมื่อนั้น

ตอนนี้พบว่าใจคลายจากการอยากได้ดีจากผู้อื่นลง ทำให้เราเบากาย เบาใจ ไม่กลัวกังวลหวั่นไหว เป็นอยู่ผาสุกยิ่งขึ้น มีความยินดีให้เขาเป็นอย่างที่เขาเป็น ให้แต่ละชีวิตได้เรียนรู้วิบากกรรมของเขาเอง ไม่โทษใครใจไร้ทุกข์ ส่วนเราทำความดีที่เราคือกำจัดกิเลส เหตุแห่งทุกข์ทั้งปวง นับหนึ่งที่เรานี่คือเส้นทางเพื่อการพึ่งตนและช่วยคนให้พ้นทุกข์

เรื่อง เราโง่เพราะความโลภ โกรธ หลง
พิจารณาเห็นว่าหลาย ๆ ครั้งเมื่อมีผัสสะจากคนใกล้ตัว เรามักจะมีความโกรธความไม่พอใจ พบว่าเพราะเรามีความอยากได้ดีมากกว่าที่เป็นไปได้จริงนั้นเอง เป็นความโลภ อยากได้ของที่เขาไม่ได้ให้ เราทำตัวเป็นขโมย เราถือวิสาสะ ว่าเขาคือพ่อแม่เรา ลูกเรา น้องเรา สามีเรา เรายึดว่าเขาเหล่านี้เป็นของ ๆ เรานั่นเอง เมื่อเรายึดแล้วก็อยากให้เขาเป็นอย่างใจเราหมาย เมื่อไม่ได้ดั่งใจเราก็ทุกข์ใจไม่ชอบใจ ความโง่เกิดขึ้น เราโง่ไม่เห็นความจริงตามความเป็นจริง

พิจารณาเห็นว่าความอยากเป็นทุกข์ ทุกข์ที่ต้องเอามาให้ได้ดังใจเราหมาย อยากได้มาก ๆ ทำชั่วได้ทุกเรื่อง เบียดเบียนตนเองและผู้อื่นเพื่อที่จะได้มา เพราะเราหลงผิดคิดว่าการได้ดังใจหมายเป็นสุข เราไปฝากความหวังไปที่คนอื่นเพื่อมาสนองความอยากของเรา เราโง่พึ่งตนเองไม่ได้ เป็นคนพาล(คนอ่อนแอ)พอไม่ได้เราก็ไปเพ่งโทษถือสาคนอื่นเขา ผิดศีล ทำให้ดึงวิบากร้ายมาสู่ตนเองและคนที่เกี่ยวข้อง เกิดความเศร้าหมอง เกิดทะเลาะวิวาท สร้างมลพิษ เป็นแรงเหนี่ยวนำที่ไม่ดี

ได้พิจารณาเห็นว่าความสุขสมใจอยากไม่เที่ยง เป็นสุขลวงสุขหลอก แม้เราได้สมใจอยากก็เป็นสุขชั่วคราว ไม่เที่ยง เก็บไม่ได้ไม่มีจริง และได้พิจารณาเข้าใจเรื่องของวิบากกรรม แม้คนอื่นเขาทำดีหรือไม่ดีก็เป็นดีหรือไม่ดีของเขา เรามีกรรมเป็นของ ๆ ตน ไม่มีใครทำดีทำร้ายเราได้นอกจากตัวเราเอง เราอยากได้ดีก็ทำดีที่เรา ไม่ใช่ไปเอาดีของผู้อื่น

ได้พิจารณาเห็นทุกข์โทษภัยของความอยากได้ดังใจหมาย เห็นประโยชน์ของการไม่อยากได้ดังใจหมาย ใจก็คลายจากความยึดมั่นถือมั่นในใจเรา รู้สึกสำนึกผิด ขอโทษ ขออโหสิกรรม ตั้งจิตหยุดสิ่งที่ไม่ดีอันนั้น (ความอยากได้ดังใจหมาย) หยุดอยากได้ดีจากผู้อื่นเสียที ยินดีรับแต่ของที่เขาให้ ไม่ทำตัวเป็นขโมย สำรวมศีลต่อไป

เรื่อง ตื่นจากโง่พิเศษ
เมื่อก่อนนั้นเห็นตัวเองเวลาฟังธรรมจากพี่น้องแล้วชอบหันมามองตัวเองว่า ความดีความชั่วอันนี้มีในตัวเราหรือไม่ ถ้าเราไม่มีสิ่งไม่ดีนั้นเรามักคิดว่าเราดี บางทีหลงไปเปรียบเทียบคนอื่นว่าเขาอีก ว่าเมื่อไรเขาจะเลิกสิ่งไม่ดีอันนั้นเสียทีนะ เห็นจิตคิดดูถูกคนอื่นเป็นจิตที่สกปรกลามกของตัวเอง แต่พอเห็นเขาดีเราก็เปรียบเทียบกับเขาอีกว่า ความดีอันนี้ไม่มีในเรานะเราต้องสร้างขึ้นมาให้มีในเรา มีความอยากได้ดีเหมือนเขา พอไม่ได้เราก็ทุกข์ ใจไม่ยินดีชิงชังตัวเองที่ไม่ดีอย่างเขา มีอุปกิเลสตัวอิจฉาอยากได้ดีเหมือนคนอื่น

เห็นการยกตนไปเปรียบเทียบคนอื่น ถ้าไม่มีสัมมาทิฏฐิ เอาประโยชน์ไม่ได้จะเกิดความเสื่อม เพราะเราหลงไปกับกิเลส แต่ถ้าเราฉลาดเอาประโยชน์จากผัสสะอ่านใจเรา ก็จะเป็นประโยชน์ในการพัฒนาจิตวิญญานของเรา

เหตุเพราะความอยากนี่เอง ได้พิจารณาเห็นความอยากเป็นทุกข์ ชอบก็อยากได้มา ชังก็อยากเอาออกไป ชีวิตเสียพลังสร้างสุขสร้างทุุกข์ให้กับตัวเอง แต่ในชีวิตเราต้องการพ้นทุกข์ เราก็ต้องมาล้างสุขสมใจอยาก สุขที่ไม่เที่ยงไม่มีจริง ที่เราหลงว่าเป็นสุขเป็นทุกข์ในใจเรา ชีวิตควรยินดีในความไม่ชอบไม่ชัง แม้ไม่สมใจอยากก็ไม่สุุขไม่ทุกข์ เพราะกิเลสมันพาให้โง่ให้หลงสุขสมใจอยาก หลงทุกข์ที่ไม่ได้สมใจอยาก เพราะเราโง่พิเศษ ได้พิจารณาโทษของความสุขสมใจอยาก ทุกข์ที่ไม่สมใจอยาก ที่สร้างความกลัว ระแวง หวั่นไหวในใจเรา อยากได้มาก ๆ ก็ทำชั่วได้ทุกเรื่อง (ดูถูก อิจฉา ยกตนข่มท่าน หลงตัว หลงตน) สร้างความเบียดเบียนต่อตนเองและผู้อื่น ดึงวิบากร้ายมาสู่ตนเองและผู้อื่น ได้รับวิบาก 11 ประการ

ได้พิจารณาเรื่องวิบากกรรม เราหรือใครจะได้รับอะไรก็เราทำมาส่งเสริมมาทั้งนั้น ไม่มีใครทำดีทำร้ายกับเราได้นอกจากตัวเราเอง เราเป็นทายาทของกรรม เรามีกรรมเป็นกำเนิด เรามีกรรมเป็นเผ่าพันธุ์ เรามีกรรมเป็นที่พึ่งอาศัย เราทำกรรมอันใดไว้เราจะได้รับผลของกรรมนั้นอย่างแน่นอน เราจึงควรยินดีในกุศลอกุศลของเราและคนที่เกี่ยวข้อง ถ้าดีเกิดก็เป็นเพราะกุศลของเรา ก็ยินดีมีดีได้อาศัย ถ้าดีไม่เกิดก็เป็นอกุศลของเรา ก็ยินดีได้ชดใช้วิบากร้ายของเรา ทั้งดีและร้ายรับแล้วก็หมดไป

ทุกวันนี้ได้สำนึกผิด ขอรับโทษ เต็มใจรับโทษ ตั้งใจหยุดสิ่งที่ไม่ดี ตั้งใจทำดีที่ทำได้ด้วยใจไร้ทุกข์ เคารพและศรัทธาในส่วนดีของผู้อื่น เมตตาในส่วนด้อยของผู้อื่น ไม่มีใครอยากทุกข์อยากพร่อง ที่ยังทุกข์ยังพร่องเพราะไม่รู้หรือรู้แต่ยังทำไม่ได้ หรือเพราะมีวิบากร้ายกั้นอยู่ เคร่งครัดที่ตน ผ่อนปรนที่คนอื่น พบว่าใจมีความยินดีได้ในทุกสถานการณ์ ขอบคุณอาจารย์หมอเขียว ดร.ใจเพชร กล้าจน และพี่น้องผู้บำเพ็ญความดีทุกท่าน จะพากเพียรล้างกิเลสเหตุแห่งทุกข์ให้ยิ่ง ๆ ขึ้นไป สาธุ

พุทธะชนะทุกข์ เรื่อง ครั้งแรกที่่เลิกเป็นชาวสวนได้ซักที เนื้อเรื่อง ผู้เขียนได้กลับจากประเทศสหรัฐอเมริกาเป็นตัวแทนของพ่อบ้านเพื่่อดำเนินการเริ่มการก่อสร้างบ้านก่อนที่พ่อบ้านจะย้ายมาอยู่ไทยเป็นการถาวรเป็นลำดับต่อไป วันหนึ่งก่อนเข้านอน ผู้เขียนได้รับโทรศัพท์จากพ่อบ้านซึ่งยังอยู่ที่ บอสตัน แมสซาชูเซทส์ อเมริกา ในการสนทนาก็คล้ายๆกันกับหลายๆครั้งที่คุยกัน คือ สวัสดี สบายดีมั้ย เป็นอย่างไรบ้าง วันนี้ไปทำอะไรมาบ้าง เหนื่อยไหม ทานข้าวกับอะไร ฯลฯ ครั้งนี้พ่อบ้านถามถึงประเด็นเรื่องบ้านที่ได้แพลนไว้ก่อนแล้ว ซึ่งขณะนั้นเวลาก็ล่วงเลยมาเกือบสองเดือนแต่ก็ยังไม่มีอะไรคืบหน้านัก เวลาที่พ่อบ้านถามก็ได้แต่ตอบไปตามความจริงมาโดยตลอดว่า ช่างยังไม่ว่าง หรือช่างไปตัดอ้อย เดี๋ยวรอให้ช่างเสร็จจากงานตัดอ้อยแล้วจะมาทำการเริ่มสร้างบ้านให้ ประมาณนี้ ซึ่งพ่อบ้านก็รับทราบ เออ ออ โอเค เรื่อยมา แต่วันนี้มันไม่ใช่แบบนั้นซะแล้ว พ่อบ้านสวนกลับมาด้วยความมุทะลุ โมโห เสียงดัง พูดรัวๆ เร็วๆ ว่า “อะไรกันนักกันหนา ตอนแรกที่เพิ่งมาถึงไทยก็เสียเวลาไปกับการกักตัวไปตั้งเจ็ดวัน แล้วก็เสียเวลาไปอีกกับการปรับเวลาซึ่งก็เข้าใจได้เพราะมันต่างกันตั้งสิบสองชั่วโมงกับบอสตัน แล้วนี่มันอะไรกัน ทำไมมันช้าอย่างนี้ มัวไปทำอะไรอยู่ เมื่อไหร่จะได้เริ่มลงมือซักที ถามเมื่อไหร่ๆ ก็ไม่เคยมีคำตอบที่น่าพอใจให้ ใจเย็นเกินไปแล้วนะ” พ่อบ้านโกรธเป็นฟืนเป็นไฟว่าผู้เขียนทำงานไม่ได้เรื่อง ใจดีเกินไป ปล่อยให้เวลาเนิ่นช้า ไม่ทันใจ จะเห็นได้จากวีดีโอคอลว่า พ่อบ้านมีสีหน้าเดี๋ยวก็ดำ เดี๋ยวก็แดง เสียงดัง บ่นๆๆๆ พูดซฺฺำ้ๆๆๆๆ วนไปวนมา โหวกเหวกโวยวาย ซึ่งเมื่อผู้เขียนเห็นอย่างนั้นก็คิดในใจ “โอน่าสงสารจังเลย คงจะผิดหวังมาก คงจะโมโหมาก” ซึ่งบอกตามตรง ผู้เขียนเองก็มีความรู้สึกว่าตัวเองก็ไม่เข้าท่าเหมือนกัน จะติดต่อใครก็ติดขัดไปหมด มีหลายตรั้งที่ได้ไปติดต่อราชการที่ต้องทำใจเพราะมีท่านที่เกี่ยวข้องกับงานที่ผู้เขียนต้องพบเจอติดโควิดต้องหยุดงานเพื่อกักตัว ทำให้หลายๆอย่างต้องล่าช้าไปอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ผู้เขียนเข้าใจว่าการที่พ่อบ้านโกรธอยู่นี้ก็เพราะไม่ได้ดั่งใจนั่นเอง ผู้เขียนเห็นใจ และทราบว่าถ้าพูอะไรไปตอนนี้คงจะไม่เป้นที่สบอารมณ์พ่อบ้านแน่ๆ จึงได้แต่ เงียบ ตั้งใจฟัง สบตาเขาตลอดให้ความสนใจว่าพ่อบ้านจะพูดอะไรบ้าง เขาจะด่า จะบ่น จะว่าอย่างไรก็ยังมีอาการสงบอยู่ได้ ผู้เขียนทำอยู่อย่างนั้นประมาณสิบนาที หลังจากที่พ่อบ้านพูดจบ หยุด แล้วมองหน้าผู้เขียนกลับแบบไม่สบอารมณ์แล้วก็ตัดวีดีโอคอลไปซะอย่างนั้น ไม่มีการสั่งลาหรือเซบายใดๆ ซึ่งเขาไม่เคยทำอย่างนี้มาก่อน มันทำให้ผู้เขียนทราบถึงความสุดจะทนของพ่อบ้าน ในช่วงเวลาสิบนาทีนั้น ผู้เขียนมีความรู้สึกเหมือนอยู่ในกองไฟที่กำลังลุกท่วมศรีษะ แต่แปลก ผู้เขียนกลับไม่มีความรู้สึกร้อนรุ่มใดๆ ได้มองดูไฟที่ลุกไหม้นั้นด้วยใจที่สงบเย็น รู้ ว่าเป็นไฟแต่ไม่ร้อน มีปัญญารู้ว่า พ่อบ้านกำลังบ้าคลั่งด้วยความไม่ได้ดั่งใจ ก็ได้แต่มองอยู่เพื่อเป็นกำลังใจให้แบบห่างๆ ไม่คิดที่จะหาเหตุผลมาตอบโต้ อธิบายหรือแก้ตัวใดๆ ปล่อยให้พ่อบ้านได้ระบายในสิ่งใดๆที่เขาต้องการ รู้สึกว่าน่าจะดีที่สุดขณะนั้น จึงได้แต่เฝ้ามอง ประคองเขาด้วยสีหน้า แววตาแบบเป็นมิคร แบบไม่แก้ตัว แบบยอมฟังได้ หลังจากที่พ่อบ้านตัดสายไปคืนนั้น ผู้เขียนก็อดที่จะคิดต่อไม่ได้ ทบทวนตัวเองว่าเราผิดตรงไหนไหม ก็พบว่ามันก็จริงตามที่พ่อบ้านพูดนะ จึงได้วางใจ คือมันไม่สามารถทำอะไรได้แล้ว ไม่ตีตัวเอง ไม่ซำ้เติมตัวเอง ไม่ทำทุกข์ทับถมตน ปล่อยให้เวลาเป็เครื่องพิสูจน์เอง จำได้ว่าคืนนั้นได้ใช้เวลานานเหมือนกันกว่าที่ผู้เขียนจะหลับไป รุ่งเช้าวันใหม่ก็ไม่มีวีดีโอคอลจากพ่อบ้านเหมือนเคย ผู้เขียนชั่งใจตัวเองอยู่สักพักเหมือนกันว่าจะเป็นฝ่ายโทรไปเองดีกว่ามั้ย คิดไปคิดมาก็สรุปตกลงกับตัวเองว่า จะให้เวลาพ่อบ้านได้เรียนรู้สงบจิตสงบใจ ได้ลดความโกรธลงด้วยตัวเอง เราไม่สามารถแก้ไขอะไรได้อยู่แล้ว มันผ่านไปแล้ว ตั้งต้นนับหนึ่งที่เรา ทำความผาสุกที่เรา ตรวจศีลของเรา ตั้งใจรักษาศีลดีก่วา มุ่งเน้นมาที่ตัวเองให้ตรงจุด ไม่เสียเวลาไปหาข้อแก้ตัว เข้าซูมตั้งใจศึกษาหาความรู้เพื่อการพึ่งตนและช่วยคนให้พ้นทุกข์ตามศาสตร์ของท่านอาจารย์หมอเขียว ดร ใจเพชร กล้าจน ไม่ถือสา ทำดีเรื่อยไป ใจเย็นข้ามชาติ วันนั้นทั้งวันก็ไม่ได้ติดต่อกับพ่อบ้านเลย เวลาเป็นกังวลขึ้นมาก็สอนตัวเองแบบนี้เรื่อยๆไพึ่งตน ไม่ถือสา ทำดีที่ทำได้ ไม่วิวาท ตั้งตนอยู่บนสัมมาทิฐฐิ พอรุ่งเช้าวันถัดไปพ่อบ้านก็โทรมาคุยตามปกติเลยได้ตกลงกันว่าจะว่าจ้างบริษับก่อสร้างน่าจะเหมาะสมกว่า กลายเป็นว่าเราได้ข้อสรุปที่ตรงกัน ทำให้มีความคืบหน้าจนเห็นได้ชัดในการก่อสร้างเป็นรูปธรรมในเวลาต่อมา จากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ผู้เขียนได้คิดถึงบททบทวนธรรมเรื่อง ความสำเร็จของงานไม่ใช่ความสำเร็จของงาน ความสำเร็ของใจคือตวามสำเร็จของงาน ใจที่ไร้ทุกข์ใจที่เบิกบานแจ่มใสได้ในทุกสถานการณ์ต่างหาก คือความสำเร็จที่แท้จริง ผู้เขียนรู้สึกประทับใจและขอบพระคุณต่อคุณครูบาอาจารย์ที่ได้พรำ่สอนในแง่เชิงต่างๆ ซึ่งผู้เขียนก็ได้น้อมนำมาปฏิบัติจนมีสภาวะที่สามารถเข้าใจในความสำเร็จของใจของตนเองได้ เป็นการพิสูจน์ได้ว่าการนำธรรมะมาใช้ เริ่มที่ตัวเรา นับหนึ่งที่เรา ทำให้จิตใจได้ยกระดับ ไม่มีความเดือดเนื้อร้อนใจที่จะอธิบายกับพ่อบ้าน ซึ่งเป็นที่มาของคำว่า “เลิกเป็นชาวสวนแล้วค่ะ” ได้อย่างเบิกบาน ทำให้คลายทุกข์กาย ทุกข์ใจ ทุกข์เหตุการณืได้จริงสมดังที่ท่านอาจารย์หมอเขียวกล่าวไว้โดยแท้ น้อมกราบคุณครูบาอาจารย์ด้วยความเคารพและบูชาอย่างสุดซึ้ง จูฑามาศ วรรณา วอล์กเกอร์ นักศึกษาวิชชารามหลักสูครเจ็ดปี ชั้นปีที่หนึ่ง ผู้สำเร็จการศึกษาหลักสูครหกเดือน แพทย์แผนไทยวิถีธรรมคำ้จุนโลก ชื่อทางธรรม กล้าพ้นทุกข์ อายุ ห้าสิบเอ็ดปี จิตอาสาคบคุ้นสวนป่านาบุญหกประจำประเทศสหรัฐอเมริกา สาธุ