ห้องเรียนวิชชาราม ตรวจการบ้าน วิชา อริยสัจ 4 ครั้งที่ 30 ภาคเรียนที่ 2 / 2564 ในวันอาทิตย์ที่ 25 กรกฎาคม 2564 เวลา 12.00 น. – 14.00 น.
ตรวจการบ้านวิชาอริยสัจ 4
1.เรื่อง : เดาใจคนอื่น
ก้าน ไตรยสุทธิ์
เนื้อเรื่อง: เราไปตักอาหาร น้องที่บำเพ็ญงานฐานปั่นอาหารก็พูดขึ้นมาว่า “พวธ.ยุ่ง กินยาก เดี๋ยวคนนั้นต้องการแบบนั้นแบบนี้” เราก็กำลังพูดเรื่องท้องอืด จึงคุยกับเขาว่า “แก่มาจะรู้เอง โบราณพูดว่า แก่มาก็รู้เอง” เขาเลยตอบว่า “หาว่าเราแช่งเขา พูดว่าเขาเป็นทายาทอสูร” เราเลยรู้สึกแปรบที่ใจ
ทุกข์: รู้สึกแปรบที่ใจ ไม่พอใจ ว่า “เขาทำไม ๆ ต้องพูดแบบนี้”
สมุทัย: อยากให้เขาเข้าใจว่าเราหวังดีนะ ไม่มีอะไร ไม่ได้สวน
นิโรธ: เมตตาถึงอุเบกขา เราเคยทำมาทั้งนั้น จึงได้พบเจอ เขาจะเป็นเรื่องของเขา เราทำที่เรา เปลี่ยนที่เรา เราเอาดีมาชม เอาจุดด้อยทิ้งไป เขาเดาผิดพลาดเราก็ไม่ทุกข์ใจ เขาไม่เดาก็ไม่ทุกข์ใจ
มรรค: อยากให้เขาเข้าใจว่าเราหวังดีนะ ไม่มีอะไร ไม่ได้สวน เลยเงียบฟังและคิดในใจว่า “เรา ๆ เราเห็นเราในตัวเขา หน้าเกลียดมาก ๆ โอ้เรา ๆ เพราะเหตุที่เคยไปเบียดเบียน คนและสัตว์ไว้ตั้งนาน พอหยุดทำแล้ววิบากก็จัดให้รับเต็ม ๆ ยอม ๆ รับผล พอเข้าใจเรื่องกรรม อย่างแจ่มแจ้งก็สุขสบาย หมดอยากหมดทุกข์ทันที เข้าใจคนอื่น จะเข้าใจตัวเอง
สรุป ตั้งศีล: ไม่เดาใจคนอื่น เราไม่ทำ จบที่เรา ดับเหตุจบง่าย สบาย ๆ เบากาย มีกำลัง สุขทันที ช่วยเขา คือ ไม่ชัง เป็นตัวอย่างที่ดี มีค่ากว่าคำสอน
2.เรื่อง : อยากช่วย
กิรณา สุขสุดกุลธน
เนื้อเรื่อง อยากช่วยพี่น้องที่ป่วยด้วยการบอกกดจุดลมปราณ 3 เส้นที่ข้อมือที่ทำให้เรารอดตายและจะช่วยผู้อื่นได้จึงยกมือช่วงยกมือก็คิดในใจว่าเขาให้พูดก็ได้ไม่ให้พูดก็ได้ ผ่านไปครั้งที่1 คิดว่าพี่น้องคงไม่เห็นจึงยกอีกครั้งก็ไม่เห็นจึงวางใจตั้งใจฟังการแชร์ประสบการณ์ของท่านอื่นด้วยใจเป็นสุข
ทุกข์ : อยากช่วย
สมุทัย : ชอบอยากให้พี่น้องได้ประโยชน์ ชังถ้าพี่น้องไม่ได้ประโยชน์
มรรค : พอจบรายการก็มาคิดทบทวนเหตุการณ์และความคิดเห็นจึงเห็นตัวอยากถึงจะไม่ดิ้นแต่ยังมีแม้น้อยก็เหม็นมาในเหลี่ยมอยากช่วย อยากพูด อยากทำดีโอ้โห!!!!มันคือกิเลสเต็มๆต้องกำจัดออกขอบคุณพี่ๆจิตอาสาที่ทำให้เราเห็นกิเลสที่เหลือแม้มันไม่ดิ้นตรงคำสอนของอาจารย์ว่าการทำความดีต้องดูกุศลและอกุศลของเรา ณ เวลานั้นๆด้วยต้องพร้อมรับ พร้อมปรับ พร้อมเปลี่ยนตลอดเวลาด้วยใจเป็นสุขตรงทบทวนธรรมข้อที่ 80 อ่านจบเบาโล่งสบายใจไร้ทุกข์ไร้กังวลสาธุคะ
3. เรื่อง: ให้เวลาน้อยจัง
ณัฐพร คงประเสริฐ
เหตุการณ์ ได้มาร่วมกิจกรรมการงานกับหมู่มิตรดี ในงานแอดมินเว็บไซด์สถาบันวิชชาราม เพื่อเรียนรู้และร่วมด้วยช่วยกันแบ่งเบากิจกรรมการงานของทีมคุรุที่ดูแลอยู่ เมื่อเรียนจบคอร์ส ราว ๆ 7-8 เดือน ก็มีกิจกรรมการสรุปผลการเรียนรู้และนำเสนอ โจทย์ที่ได้รับคือ ให้เวลา 3 นาทีในการนำเสนอวิเคราะห์ข้อมูลในเว็บไซด์ของงานแอดมิน
ทุกข์ : อยากนำเสนอข้อมูลให้ครอบคลุม ว่าในเว็บไซด์ของสถาบันวิชชาราม มีเรื่องราวที่เป็นประโยชน์ และน่าสนใจมากมาย แต่เวลาไม่พอ
สมุทัย : ได้นำเสนอข้อมูลให้ครอบคลุมเนื้อหาตามที่อยากจะสุขใจ ไม่ได้นำเสนอข้อมูลทั้งหมดจะคันหัวใจ
นิโรธ : ได้นำเสนอในส่วนที่สำคัญตามเวลาที่เหมาะควรดีที่สุด ก็สุขใจได้ ไม่ทำตามที่อยากที่ยึดได้ด้วยใจที่ผาสุก
มรรค : การได้ร่วมทำกิจกรรมการงานกับหมู่มิตรดี นับว่าเป็นประโยชน์อย่างยิ่งกับการฝึกฝนขัดเกลาล้างกิเลสในตนไปด้วยได้ทั้งประโยชน์ตนประโยชน์ท่าน ภายใต้องค์ประกอบที่ดี ร่วมกัน ฝึกฝนการใช้หลักอปริหานิยธรรม เป็นหลักธรรมที่พาเจริญอย่างเดียวไม่มีเสื่อม เห็นชัดที่ตนจากการเข้าร่วมกิจกรรมการงานแอดมินนี้ เป็นอีกหนึ่งการเรียนรู้ตลอดชีวิตที่เรียนแล้วสามารถนำมาใช้ทำประโยชน์ตน (บุญ) ประโยชน์ท่าน (กุศล) ได้จริง การได้ทำกิจกรรมใด ๆ ที่ตนสามารถทำได้ ตามองค์ประกอบ เหตุปัจจัย ณ เวลานั้น ๆ ก็ดีมากแล้ว ได้ฝึกฝนตั้งตนบนความลำบาก ตั้งศีลมาปฏิบัติ ได้เห็นอาการกิเลส อาการคันหัวใจเล็ก ๆ ที่เกิดขึ้น จับอาการได้ทัน ไม่เอาตามใจ น้อมรับคำแนะนำ ลดละความอยาก ความติดยึด ได้ฝึกยอม ทำตามมติหมู่คนดี เห็นคุณค่าของเวลาทุกนาที ให้ความเคารพเวลาของหมู่มิตรดี ใช้เวลาเท่าที่หมู่เห็นว่าเหมาะควร ขอบคุณหมู่มิตรดีที่ให้โอกาสได้มาร่วมบำเพ็ญ หายคันหัวใจมาสุขใจแทน
4.เรื่อง: เขาดูถูกเรา
นาลี วิไลสัก
เหตุการณ์ : มีผู้ใหญ่ท่านหนึ่งที่เป็นอดีตนักบวช ท่านเป็นที่เคารพศรัทธาของผู้คนส่วนใหญ่ในชุมชนนั้น ช่วงแรกๆที่เรากำลังฝึกปฏิบัติธรรม ผู้ใหญ่ท่านนั้นเคยด่าว่าเรา ไม่ใช่พุทธ แต่เป็นพวกบ้าศาสนา พุทธที่ไหนใครสั่งใครสอนให้กินพืชกินหญ้าเหมือนวัวเหมือนควาย…
ทุกข์ : มีอาการร้อนขึ้นที่ใบหน้า ท่วมหัว หน้ามืด โกรธ ชิงชังที่ผู้ใหญ่ท่านนั้นมาว่าเรา
สมุทัย : ชอบถ้าผู้ใหญ่ท่านนั้นเข้าใจแนวทางการปฏิบัติของเรา ชังที่เขามาดูถูก ดูหมิ่นเรา
นิโรธ : ผู้ใหญ่ท่านนั้นจะเข้าใจเราหรือไม่ เขาจะดูถูก ดูหมิ่นเรายังไงก็ไม่ชอบไม่ชัง ใจไร้ทุกข์
มรรค : มาดูความชั่วของมารที่สะกดจิตให้เราทุกข์กับเรื่องนี้มาเป็นปี เพราะต้องเจอเขาแทบทุกๆวัน
มาร : โอ้โห…ทำไมด่ากันแรงขนาดนี้
เรา : เอ็งนั่นแหละที่เคยไปด่าคนอื่นมาเยอะ แหม…ถูกเขาด่าคืนบ้าง ก็ทำเป็นรับไม่ได้
มาร : ก็ ๆ..เขาด่าเราต่อหน้าผู้คนเยอะหนิ แบบนี้น่าอายมากเลย ถ้าเราเป็นน้ำแข็ง เราจะละลายหายไปต่อหน้าต่อตาเขาเลยนะ
เรา : ตั้งใจฟังนะมาร ที่เอ็งอายก็เพราะเอ็งโง่ ที่เขาด่าเราต่อหน้าคนเยอะน่ะดีแล้ว เราจะได้ใช้วิบากชุดใหญ่ให้หมดไปเป็นส่วน ๆ มันจะเสียหายตรงไหน โชคดีจังเลยหว่ะ
มาร : อ้าว…โชคดีตรงไหน เวลาคนมาดูถูกดูหมิ่นเรา รู้สึกเจ็บปวดเหลือเกิน หัวเราเหมือนจะหลุดออกจากบ่าตกลงที่พื้นเลย
เรา : ใช่ ผู้ใหญ่ท่านนั้นดูเราถูกแล้ว ท่านไม่ได้ดูเราผิดซะหน่อย ตอนนี้เราก็กินผัก กินหญ้าจริง ๆ (ไม่กินเนื้อสัตว์) ที่ท่านว่าเรา “บ้า” ถ้าเอ็งยังอยู่เราก็จะบ้าตามที่ท่านว่าจริง ๆ ที่ท่านว่ามานั้นผิดตรงไหน
มาร : เออ…ก็จริงอย่างที่ท่านว่านะ ขอบคุณๆๆ
เรา : คนอื่นเขาจะว่าเรายังไง ถ้าเรายังทุกข์ใจอยู่ก็แสดงว่าเราโง่ เราบ้า พุทธะแท้จะไม่เก็บเอาคำพูดของคนอื่นมาเผาตัวเองหรอก พิจารณาด้วย บททบทวนธรรม ข้อ 8 สิ่งที่เราได้รับ คือสิ่งที่เราทำมา ไม่มีสิ่งใดที่เราได้รับ โดยที่เราไม่เคยทำมา
สรุป ตอนเกิดเหตุการณ์นี้ เรายังไม่รู้จักกิเลสและยังล้างกิเลสไม่เป็น จึงทุกข์นานมาเป็นปี แต่ก็พยายามล้างมาเป็นลำดับ ๆ จนได้คบคุ้นกับพี่ขวัญ จึงล้างกิเลสตัวนี้ได้ ต้องขอบคุณผู้ใหญ่ท่านนั้น ที่มาทำให้เราเห็นทุกข์จึงเห็นธรรม ตอนนี้เลิกโง่ เลิกบ้า แล้วค่ะ
5.เรื่อง : ทะเลาะกับแม่บ้านที่จะไปซื้อสมุนไพรเข้าบ้านทั้งที่ควรจะกักตัว
พลัฏฐ์ รัตนวชิรินทร์
เนื้อเรื่อง : ครอบครัวลูกไปซื้อนกมาเลี้ยงแล้วคนขายนกโทรมาแจ้งว่าเขาติดโควิดบ้านเราก็ควรกักตัวดูอาการแต่แม่บ้านต้องการไปซื้อสารพัดสมุนไพรมาใช้สู้โควิด ผมไม่ให้ไปเลยทะเลาะกัน
ทุกข์ : โกรธที่แม่บ้านดื้อจะไปซื้อเองตอนนั้นให้ได้
สมุทัย : อยากให้เขาเชื่อฟังแต่ เขาไม่ยอมฟังจึงโกรธ
นิโรธ : เขาจะทำตามหรือไม่ก็ไม่โกรธ
มรรค : พิจารณาว่าเราก็ดื้ออย่างนี้มา,วิบากโลกเป็นอย่างนี้แหละใครต้องได้รับก็จะได้ใครไม่ต้องได้ก็จะไม่ได้เองโกรธไปทะเลาะไปก็ก่อทุกข์ใจให้ตัวเองเปล่า ๆ